Toch de blog...

Een maand geleden vertelde ik iedereen nog dat ik echt niet ging bloggen. Dat was niks voor mij. Eigenlijk is het nog steeds niks voor mij, dus lezen op eigen risico... Naar Noord-Amerikaans gebruik sluit ik me bij voorbaat uit van elke aansprakelijkheid voor klachten die kunnen optreden bij het lezen, zoals vermoeidheid, verveling en stress als gevolg van tijdgebrek. Aangezien er al bijna drie weken om zijn, is deze post best wel lang geworden. Mijn excuses daarvoor. Het kan ook best een tijd duren voor er een vervolg komt, als dat er al komt.

Inmiddels ben ik al bijna drie weken in Canada, dus het leek me leuk om eens te vertellen hoe het hier gaat. Om maar te beginnen bij het begin, donderdag 1 mei was het al om 5 uur in de morgen opstaan, aankleden en proberen op tijd te vertrekken. Dat baarde me al enige zorgen, want normaal is de ochtend niet mijn snelste moment van de dag. Gelukkig liep alles erg soepel en waren we ruim op tijd op Schiphol (Bedankt Paula!). De overtocht viel me vanaf dat moment toch een stuk zwaarder dan ik van tevoren had gedacht. Het is toch een heel gek idee om je ouders, je broer en alle andere vrienden en kennissen in Nederland voor drie maanden niet meer te zien. En dat je ook niet naar ze toe kan gaan als je dat zou willen. Gelukkig ging de vlucht soepel, zonder noemenswaardige verstoring. Vooruit, ze begonnen al om 11 uur 's ochtends met het serveren van het diner. We eten vroeg in Nederland heb ik inmiddels geleerd, maar zo vroeg was wel heel veel van het goede. Na een uur of acht vliegen waren we veilig geland op de luchthaven van Toronto. Eerste wat je ziet als je door het raam van het vliegveld kijkt: beton en asfalt. Gelukkig zijn civielers dol op beton. Het tweede wat je ziet is de douane-ambtenaar, spannend, want officieel had ik nog geen visum. Gelukkig bleken de papieren in orde en 10 minuten later stond ik ineens helemaal alleen in de aankomst hal van het vliegveld. Ondanks alle voorbereidingen wist ik het niet zo goed meer.

Dat gevoel van eenzaamheid was wel overheersend de eerste dagen. Ik was de enige in huis en de eerste twee dagen, was de douche koud, had ik geen pannen om eten mee te koken en wist ik totaal niet wat ik hier ooit moest gaan doen. Gelukkig verbeterde dit snel. Als eerste ben ik maar eens Guelph gaan verkennen. Guelph is een stad ongeveer vijf kwartier ten zuidwesten van Toronto en ter grootte van Enschede, maar is qua inrichting totaal anders. Guelph is een typisch Noord-Amerikaanse stad voor hoger opgeleiden. Mooie huizen, strakke wegen, shoppingplaza's op elk kruispunt van grote wegen (er lopen ongeveer drie grote wegen van noord naar zuid en drie van west naar oost). Fietsen is hier een optie voor durfals, want er liggen alleen smalle fietsstroken langs de grote drukke wegen. Voor auto's is het beter geregeld, want er is altijd wel een parkeerplek in de buurt. De grote shoppingplaza's zijn vrij ongezellig en mensen komen er dan ook alleen voor spullen die ze echt nodig hebben. Hier zitten de grote ketens als de Walmart en dergelijke. Het positieve van dit beleid is dat er wel een hele leuke binnenstad ontstaat. Ondanks dat Guelph nog geen 200 jaar oud is, lijken er toch wat leuke oudere gebouwen te staan. Het hoogtepunt hiervan is toch wel de kerk op de heuvel midden in de stad (zie een van de foto's en hij staat inderdaad deels in steigers). Verder is het centrum voor Amerikaanse begrippen relatief dicht op elkaar gebouwd (maar verwacht geen voetgangersgebied, het moet wel per auto bereikbaar blijven). Hierdoor is het best gezellig en er zitten een paar leuke kroegen (vooral iers om een of andere reden) en winkeltjes. De leukste is toch wel de Dutch toko. Daar hebben ze alles wat de normale Canadees niet kent, stroopwafels, drop, aanmaaklimonade, lekkere theesmaken, pepernoten, chocoladeletters (we zeggen altijd wel dat we in Nederland vroeg beginnen met verkopen, maar hier hebben ze de letters het hele jaar door) en misschien wel het belangrijkste oranje fanartikelen. Voor het wk ga ik er nog eens inslaan. Überhaupt is voetbal het eerste waar mensen over beginnen als ze doorhebben dat je Nederlands bent. Ze vertellen allemaal dat ze denken dat Spanje kampioen gaat worden en geloven nog dat Nederland zo de finale weer kan halen. Gelukkig kan ik ze veilig aanmoedigen, want Canada heeft zich helaas niet geplaatst. Ok, terug naar de winkel. Naast dat ik door hun niks hoef te missen van Nederland, hebben ze me ook goed op weg geholpen hier en dat alles in het Nederlands nog wel. Ze waren het duidelijk niet meer gewend (ook niet zo gek na 50 jaar Canada), maar ik had wel de indruk dat ze het leuk vonden om het weer eens te oefenen.

Mijn kamer zit op de campus van de universiteit hier. Het is niet echt een kamer eigenlijk, maar een hostel. Ze geven je een plek om te slapen, maken schoon en je kan de was doen, waar verder moet je zelf alles doen. In het begin was het ook best wel rustig in huis, maar daar is wel positieve verandering in aan het komen. De komende drie maanden heb ik in elk geval nog een Franse huisgenoot, waar ik goed mee kan opschieten, twee Indiërs die eerst vrij teruggetrokken waren, maar toch best wel gezellige jongens blijken te zijn (ja allemaal jongens, meiden zitten in een andere ruimte) en een aardige Canadees, die er alleen doordeweeks is. Verder zijn er nog tot drie andere huisgenoten, die elk een paar dagen ongeveer blijven. Hier merk ik heel weinig van, want meestal zien maar één of twee mensen van de vaste groep ze. Inmiddels spelen we ook bijna elke avond spelletjes en zijn we al twee keer naar de kroeg geweest. Erg leuk allemaal.

De campus zelf is langzaam in winterslaap aan het raken. Het studiejaar loopt hier maar van september tot mei. Inmiddels zijn dus alle studenten vertrokken en helaas ook de bijbehorende voorzieningen. Zo eet de gemiddelde student hier ofwel een opwarmmaaltijd thuis of wel met het student health plan in het universiteitsgebouw. Ze hebben echt een hele mooie kantine , met etenssoorten uit de hele wereld. Helaas heb ik nog niet kunnen uittesten of het ook zo mooi smaakt. Eer mijn werktijd erop zit, zijn ze alweer dicht. Andere voorbeeld is ook dat ik met een huisgenoot een potje wou poolen, maar dat alle tafels en en ruimtes onbereikbaar waren gemaakt.

Je merkt het ook bij de schaakclub. Ik ben er nu twee keer geweest, de eerste keer waren er 4 man, de tweede keer 8, ter vergelijking met Enschede wat een zelfde type stad is, maar waar 30 man op een clubavond komen. Maar dat mag de pret niet drukken. Het is erg leuk om te zien hoe ze hier met schaken omgaan. Het wordt hier eens tuk minder serieus aangepakt dan in Nederland. In plaats van één lange partij worden hier graag veel korte partijen afgewerkt en ook praten tijdens de partij is geen probleem. Gelukkig is er ook leuke tegenstand. Binnenkort wordt er zelfs een toernooi georganiseerd, waar ik zeker aan mee ga doen.

Wat me wel zwaarder valt dan verwacht is toch de werklast van de opdracht. Ik ben hier goed ontvangen en had een fijne werkplek gekregen. Vaak zit ik samen met een Chinese PhD - student van een jaar of 25 schat ik (al weet je het bij Chinezen nooit) en dat zorgt wel voor de benodigde afleiding tijdens het werk. Het werk zelf begon erg soepel, maar in de tweede week kwam er door allerlei zaken, wat klad in de zaak. Nu dat grotendeels is opgelost hoop ik weer vooruit te kunnen. Ik heb mezelf wel voorgenomen om hoe slecht het ook gaat tijdens mijn normale uren, niet over te gaan werken om maar voortgang te boeken. Anders kan ik nooit van de mooie omgeving hier genieten.

Zo lopen hier ook drie riviertakken omringd door wat groen en wandelpaden door het gebied. Één daarvan komt uit op een groot meer met mooie natuur eromheen. Op voorstel van mijn Franse huisgenoot zijn we daar afgelopen zondag heen gelopen. Mijn huisgenoot had er veel zin in en wist wel hoe er te komen. Dat bleek niet geheel waarheidsgetrouw (en ben blij dat we eerst nog langs een kaart zijn gelopen), maar dat mocht de pret niet drukken. We kwamen in het winterbed van de rivier terecht, met nogal veel klauter en modderwerk (waar ik stiekem nog steeds dol op ben). Het leek zelfs even recht de rivier in te gaan, maar uiteindelijk kwamen we wonderwel weer op een goede weg. De tocht van naar we schatten 2,5 uur, werd alleen wel 4 uur. Daarna mochten we wel uitkijken op een enorm meer. Best wel indrukwekkend, maar helaas bleken het strand en de winkels aan de andere kant te zijn en was dat net te ver. Ook de directe busverbinding bleek niet te bestaan. Dus moesten we een stuk teruglopen (al was dat ook geen enorme straf) voor we bij een bushalte kwamen. Nou ja, dan is de weg naar de supermarkt met ijs ook niet zo ver meer. We hebben daar ijs en eten gekocht en nog een gezellige avond gehad. Jammer dat we het gebied niet helemaal hebben kunnen verkennen, maar heb al gezien dat je er mooi kon mountainbiken en mijn Indische huisgenoten kwamen met kanotochten aan, dus die kans komt er zeker nog een keer :)

Dan om af te sluiten ben ik vorige week nog naar Toronto geweest. Heel overweldigend met alle wolkenkrabbers. Van de meeste kan je de top niet zien. Het is echt een heel ander centrum dan een historische, wat je meestal in Europa aantreft. De ontvangst is ook erg gastvrij. Ik liep naar de eerste infobalie die ik zag en de vrouw die daar stond was heel aardig en ze vertelde een uur lang van alles over de stad en waar ik allemaal zeker naartoe moest. Aan het eind van het uur had ze de hele kaart vol getekend. Uiteindelijk ben ik maar naar een goede tip van iemand de route van de sightseeing bus gaan lopen. Een aantal hoogtepunten van de route waren: een oud brouwerijcomplex dat was omgebouwd tot een een winkelstraat voor creatieve mensen en waar overigens ook heerlijke sandwiches te koop waren, het entertainmentplein met de CN-tower, waarmee je over heel Toronto en het aangrenzende meer aan kan kijken (al durfde ik er niet in alleen), het rogers stadium (honkbal/american football/evenementenstdion), het grootste aquarium van canada en iets met een trein (heb ik niet echt kunnen bestuderen). Verder ook nog het havengebied, al moet je dan wel de veerboot nemen, omdat ze een keer een eiland voor de kust hebben aangelegd. Ook is er nog een van de grootste ondergrondse shopping malls ter wereld. Door het hele centrum zijn er ingangen, al kwamen ze bij mij steeds bij het food court uit. Daar heb ik dus ook maar gegeten en 's avonds ben ik nog naar een honkbalwedstrijd geweest. Ondanks dat ik geen honkbalfan was en waarschijnlijk ook niet zal worden (de sport is vrij traag), is het in een stadion toch best wel overweldigend en een stuk leuker. Omdat het maandagavond was, waren de kaartjes goedkoper, maar was het ook rustiger. Ze wilden zelfs dat ik naar een andere plek ging om het voller te laten lijken. Er viel helaas geen bal bij mij in de buurt en ik moest helaas iets na halverwege weg om de bus te halen (op internet zag ik dat er vrijwel direct daarna een homerun was) om de volgende dag weer in Guelph te zijn, maar het was een toffe ervaring. Ga zeker nog een keer. Komende zondag zal het wel drukker zijn, gaat het dak naar ik gehoord heb open en gaan ze iets van shirtjes uitdelen aan de eerste 20000 bezoekers, dus wie weet. In al mijn enthousiasme heb ik al wel een cap van de Toronto Blue Jays (plaatselijke honkbalploeg) aangeschaft. Toegegeven, dat kwam ook wel omdat er hier in Guelph een fanshop is voor alle Amerikaanse sportteams. Het is er erg rommelig en de eigenaar loopt er enigszins apart bij (combinatie van artikelen van allerlei sportteams, aangevuld met een gele muts met nog iets geks erop om het helemaal af te maken), maar hij is zo enthousiast die wil je niet met lege handen achterlaten (en er kwam een mooie deal uit).

Sowieso is iedereen hier een beetje sportgek. Elke bar hangt vol met tv-schermen, die elk afgesteld staan op een andere sportzender. Zo kan je honkbal, basketbal en honkbal tegelijkertijd kijken. Iedereen begint er ook over als je even niet weet waar je het over wilt hebben (beetje als het weer bij ons). Gelukkig kijk ik ook graag naar sport dus dat komt mooi uit. Wel had ik graag zelf ook wat willen sporten hier, maar het is hier allemaal heel sterk gericht op topsport. Er is niet echt een plek waar je makkelijk aansluiting kan vinden voor een paar maanden, zoals in Enschede bijvoorbeeld wel kan.

Gelukkig zijn er nog zat andere dingen te doen, zo ben ik de kaart van Toronto nog lang niet rond en zijn er ook nog de prachtige Niagara watervallen in de buurt en heb ik hierboven ook nog het een en ander genoemd. Eigenlijk bevalt het me steeds beter en er is al bijna een maand om....

PS. Hmm, het aantal woorden van dit verslag is tweederde van het aantal woorden in twee weken werk. Iets met productief werken...